تیکه بریده ها

مخصوصاً این ستایشگرهای هنر رو که باید با یکی از اون آثار هنری ارزشمند زد تو سرشون و کشت! فقط شاید بعضی هنرمندها رو بشه زنده گذاشت.... برای من که به شخصه خیلی کم شادی ای پیش میاد که تا اعماق وجودم رو گرم کنه، کافیه به فانی بودنش فکر کنم تا حتی خاطره و عکس هاش هم برام عذاب آور بشه.… سوت زدن فرهاد توی اجراهاش برام حتی از طرز هیجان آور تلفظ کلماتش هم جالب تره…. در عوض به نظرم همه ی غم ها واقعیند. مهم نیست سر یه چیز کوچیک باشه یا بزرگ. می خواد برای یه آب نبات دست یه بچه باشه یا برای یه جنگ. جنسشو می گم. شاید از نوع «فراموش کردنی» باشه اما حداقل تو اون لحظه تا عمق وجودت هست…. عشق؟ یادم نمیاد هیچ وقت به خودم اجازه داده باشم با قاطعیت راجع بهش، از هر نوعیش که می خواد باشه، صحبت کنم. به نظرم فقط خالقشه که این حق رو داره چون حداقل مطمئنه بدون نیاز عشق می ورزه…. جا می خورم وقتی می خونم: «به خدا پناه می برم از "بدی آنچه خلق کرد"» به نظر من جزءِ زیباترین خلقت های خدا موجودات با اراده هستند اما ته قلبم انتظار دارم خدا جلوی شر رسوندنشون رو بگیره….خب تناقضه، ولی من مدت هاست که با تناقض های انسان کنار اومدم. چیز خوبیه واسه توجیه کردن "پدیده"ها ….

پ.ن.جای تأسف داره که وقتی می گن امام حسین چند تا تصویر مبهم و خاک آلود که از نمایشنامه ی بیضایی تو ذهنم درست کردم یادم میاد. کسی کتاب خوبی نمی شناسه؟

پ.ن. فر جان تو نمی خوای نمایشنامه م رو بهم برگردونی؟!