سلامتی

دفعه قبلی که واسه یه مریضی مختصر بیمارستان رفته بودم هم اتاقیم یه خانومی بود که چند ماهی بود که بیمارستان بود و سه بار عمل کرده بود، هر سه بار هم یک عمل. امیدوارم تجربه نکرده باشید اما هر عمل یعنی کلی آزمایش و استرس قبلش و بعد خود عمل که آسونترین جای کاره. چون بیهوشی و هیچی نمی فهمی. وقتی به هوش میای سرت سنگینه، بدنت از بی حرکتی روی تخت، درد می کنه و تا حد جنون کلافه ای ولی به خاطر سِرم هات حتی نمی تونی تکون بخوری و جابه جا شی. خیلی حس بدیه، حس ضعف و ناتوانی. یکم که بگذره اثر داروهای بیهوشی هم میرن و درد شروع می شه. بدترین جاش اما اینه که به خاطر دخترت که کنارت ایستاده همه ی اینارو بدون آه و ناله تحمل کنی. هر کدوم از روزهای کش دار و طولانی اون سه ماه رو.

پ.ن.فبأیّ آلاء ربّکما تکذبان؟ پس کدامین نعمت های پروردگارتان را انکار می کنید؟
گاهی وقت ها آدم خجالت می کشه بخواد شکایت کنه.

پ.ن. این دفعه بازم یه خانوم بود... برای عمل زیبایی اما. شکم و سینه ها. حالش از قبلی هم بدتر به نظر می رسید.